Odpowiedź:
Stany Zjednoczone utrzymywały przyjazne stosunki z zachodnią Europą. Inna sytuacja panowała w stosunkach ze wschodnią częścią kontynentu (ZSRR). Od 1945 roku, po śmierci Franklina Delano Roosevelta jego następca, Harry Truman, przyjął ostrzejszy kurs przeciwko dyktaturze Stalina (który nabrał jeszcze na sile po zamachu stanu w Czechosłowacji oraz Operacji Vittles). Kulminacją napiętych stosunków ze wschodem, a przyjaznymi z zachodem było stworzenie NATO w kwietniu 1949 roku. Zachodnia Europa otrzymała od Stanów Plan Marshalla, który w dużym stopniu przyczynił się do odbudowy gospodarki po tragicznej II wojnie światowej. Pomiędzy USA, a Zachodnią Europą dochodziło czasem do napięć (np. w czasie kryzysu sueskiego), ale nie były one na tyle poważne, aby rozbić głęboką przyjaźń łączącą te regiony świata. Stany Zjednoczone wpływały bezpośrednio na sytuację polityczną w takich krajach jak np. Włochy lub Francja. Było to spowodowane zagrożeniem przejęcia władzy w sposób demokratyczny przez partie komunistyczne w tych państwach, który bardzo często były pod wpływem reżimu ZSRR. Przykładem może być Operacja Gladio we Włoszech. Stany przyczyniły się w sposób znaczny do odbudowy państwa niemieckiego po II. wś. Amerykanie pomogli Niemcom Zachodnim przeprowadzić reformę walutową, która zmniejszyła wszechobecną nędzę po 1945 roku. USA (szczególnie w czasie prezydentury Eisenhowera oraz Reagana) w sposób czynny wspierało ruchy wolnościowe za żelazną kurtyną (Eisenhower poluzował wymagania imigracyjne, co miało służyć za łatwiejszy sposób na przyjmowanie uchodźców z krajów komunistycznych, a Reagan wspierał finansowo Solidarność oraz prowadził wręcz wrogą politykę wobec wszelkich rządów komunistycznych w Europie).
