Odpowiedź :
Odpowiedź:
Pierwszym konfliktem na wschodniej granicy II RP były walki z Zachodnioukraińską Republiką Ludową o tereny Galicji, jednak nie trwały one długo i nie miały większego wpływu na kształtowanie się granicy. Głównym czynnikiem wpływającym na jej powstanie była wojna polsko-bolszewicka, która wybuchła w lutym 1919 r. Po ponad rocznych walkach, w lipcu 1920 r. ówczesny premier Polski Władysław Grabski zwrócił się z prośbą do innych europejskich mocarstw o mediację z bolszewikami. Propozycja przedstawiona przez państwa zachodnie była jednak nie do przyjęcia, ponieważ zakładała ona, że granica II Rzeczpospolitej będzie przebiegała wzdłuż linii ustalonej w wyniku III rozbioru, tak zwanej linii Curzona. Miesiąc później bolszewicy znajdowali się już na przedpolach stolicy, w dniach 13-15 sierpnia doszło do przełomowej bitwy warszawskiej (zwanej także cudem nad Wisłą), która doprowadziła do odwrotu wojsk wroga. Konflikt ten został oficjalnie zakończony podpisaniem 18 marca 1921 r. w Rydze traktatem, który określał granice pomiędzy Polską a Rosją Radziecką. Polacy zrzekli się w nim części terytoriów kresowych, aby uniemożliwić powstanie niepodległej Ukrainy czy Białorusi. Ostatnim istotnym aspektem w kształtowaniu się granicy II RP była kwestia Wileńszczyzny, która w zdecydowanej większości była zamieszkiwana przez ludność polską. Litwini uważali jednak, że historyczna stolica Wielkiego Księstwa Litewskiego, powinna zostać włączona do ich państwa. Z obawy przed reakcją Zachodu marszałek Józef Piłsudski nie zdecydował się na zbrojne odbicie tych ziem, jednakże z jego polecenia doszło buntu jednostek wojskowych, które z generałem Lucjanem Żeligowskim na czele opanowały teren Wileńszczyzny i proklamowały powstanie Litwy Środkowej, która ostatecznie 18 kwietnia 1922 r. została włączona do Rzeczpospolitej.