- metafory: „"Więc, że nieznane gotujesz mi łoże“, „W straż nie oddane kolumnowym czołom"
- epitety: „wielkie morze", "nowe zorze"
- uosobienie: „Na tęczę blasków, którą tak ogromnie/ Anieli twoi w niebie rozpostarli“,
- porównana: „"Jako na matki odejście się żali/ Mała dziecina, tak ja płaczu bliski", „Jak puste kłosy, z podniesioną głową / Stoję”
- anafora: „"Żem często dumał nad mogiłą ludzi,/ Żem nie znał prawie rodzinnego domu,/
Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi“
- wykrzyknienie: „Smutno mi, Boże!"
- apostrofa: „Choć mi tak niebo Ty złocisz i morze“
