W Trenach stoicka cnota nazywana jest „fraszką“ , czymś błahym, nietrwałym, niezdolnym dać człowiekowi niezmiennego szczęścia:
„Fraszka cnota!” – powiedział Brutus porażony.
Fraszka, kto się przypatrzy, fraszka z każdej strony!
Kogo kiedy pobożność jego ratowała
Kogo dobroć przypadku złego uchowała?
(Tren XI)
