Odpowiedź:
Interpretacja wiersza ''Nic dwa razy''
Nic dwa razy zaczyna się tym, co zapowiada tytuł - szeregiem argumentów potwierdzającym tezę o ulotności i unikatowym wymiarze chwil. A skoro żaden dzień się nie powtórzy- logicznym wnioskiem będzie cenienie każdej chwili teraźniejszej. Podobnie ulotną sprawą jest miłość.
Mówiąc o chwili, w której na dźwięk imienia mężczyzny, kobieta uczuła, że jest to piękne i cenne (co symbolizuje przywołanie róży), a już następnego dnia bycie z tym mężczyzną wywołuje zgoła kontrastujące doznania (Róża? Jak wygląda róża? /Czy to kwiat? A może kamień?) ukazuje, jak zmienne są ludzkie uczucia, jak nawet mały upływ czasu jest w stanie obrócić je w niwecz.
Koniec uczucia, obcość wobec siebie oraz samotność we dwoje - wszystko, co wydaje się być powodem do popadnięcia w pesymizm i smutek. A jednak poetka jest jak najdalsza od tego: Czemu ty się, zła godzino, /z niepotrzebnym mieszasz lękiem? /Jesteś - a więc musisz minąć. /Miniesz - a więc to jest piękne.
Przemijalność i unikalność chwil stanowi o urodzie życia, które w ten sposób może szykować dla nas zawsze jakieś niespodzianki. Wprowadza w nasze życie niepewność, ale zarazem jest szansą na coś więcej. A że prawda ta dotyczy wszystkich ludzi, bez wyjątku na to, kim są i gdzie żyją - winni są oni szukać zgody z racji na prawa uniwersalne, które ich dotyczą. I nie powinien przeszkodzić temu fakt, że różnią się od siebie jak dwie krople czystej wody.
W ostatnim sformułowaniu poetka odwołuje się do znanej prawdy Leibniza: Nawet dwie krople wody różnią się od siebie co do istoty. Sformułowanie, które wysnuwa poetka, z premedytacją łamiące utarty banał, pokazuje czytelnikowi wyraziście, gdzie leży puenta utworu.
Wyjaśnienie:
