Warszawa - środowisko przyrodnicze
położenie i rzeźba terenu
- położona w Kotlinie Warszawskiej - a dokładniej na Wysoczyźnie Warszawskiej, Równinie Wołomińskiej oraz Dolinie Środkowej Wisły
- najwyższy punkt to wydma Aleksandrowa na wschodzie Warszawy - 121,2 m n.p.m.
- występuje rzeźba polodowcowa związana ze zlodowaceniem środkowopolskim oraz wynikająca z okresów między zlodowaceniami - niewysokie moreny, wydmy
- charakterystyczna rzeźba fluwialna (rzeczna) - dolina Wisły, starorzecza, łachy
budowa geologiczna
- położona w niecce mazowieckiej
- główną jednostką jest skarpa warszawska - oddziela dolinę Wisły od wysoczyzny, przebiega przez całe miasto
- dominują utwory kredy, oligocenu, miocenu, pliocenu oraz czwartorzędu
- występują aluwia - nanosy żwiru, piasku, pyłu oraz osady namułów i torfu
- występują gliny zwałowe, muły i iły
hydrografia
- wody podziemne są bardzo zasobne, szczególnie poziom oligoceński
- wody podziemne zaskórne są zanieczyszczone
- w związku z występowaniem skarpy, liczne są źródła podzboczowe
- największą rzeką jest Wisła, występują liczne starorzecza
- oprócz Wisły występuje 11 mniejszych cieków i kanałów np. Potok Służewiecki, Potok Bielański
2. Głównym elementem środowiska przyrodniczego, który miał wpływ na rozwój przestrzenny Warszawy była:
- skarpa warszawska i dolina Wisły
Na skarpie lokalizowano pierwsze grody, kolejno wille i rezydencje.
Dzięki położeniu powyżej doliny Wisły, terenowi nie zagrażały powodzie związane z wylewaniem Wisły z koryta. Nie bez znaczenia był także aspekt przewietrzenia - polepszało to warunki sanitarne.
Tereny skarpy uznawane są za najbardziej atrakcyjne lokacje w Warszawie pod względem krajobrazowym.
W XX wieku większość z cieków naturalnych została przekształcona w kanały, obecnie jednak prowadzi się działania mające na celu renaturyzacje cieków wodnych na terenie Warszawy.
