Wiersz mówi o niedocenieniu przez społeczeństwo za życia wybitnych ludzi i okolicznościach towarzyszących ich śmierci lub pochówku.
Pierwsza część wiersza kończy się pytaniem: „Coś ty uczynił ludziom, Mickiewiczu?” więc II odnosi się do wieszcza. Tu poeta stwierdza, że nie ważne gdzie wieszcz zostanie pochowany, bo i tak nie zazna spokoju po śmierci, pochowany powtórnie po latach, bo prawdopodobnie, kolejne pokolenia zmienią podejście do jego genialnego umysłu, „łzy drugiej potęgi” będą opłakiwać go tak, jak należy.
W cz. III podmiot liryczny jest przekonany, że wybitni ludzie, wyjątkowi twórcy, ludzie nie ze zwykłej ulepieni gliny, są nie akceptowani przez społeczeństwo, które nie dostrzega ich wzniosłych idei. Zwykli, przeciętni zjadacze chleba, niczego nie zostawią potomnym: „glina w glinę wtapia się bez przerwy.“ Wybitne jednostki, wielcy ludzie za swoją ponadprzeciętność płacą poniżeniem i cierpieniem.
