Odpowiedź :
Odpowiedź:
Lady Makbet to największa i najnieszczęśliwsza zbrodniarka z dramatów Szekspira. W pierwszej chwili wydaje się amoralna, demoniczna, pozbawiona zasad – jednoznacznie zła i godna potępienia. Tym tropem szli dawniejsi interpretatorzy tragedii. Ale trzeba też dostrzec tragizm i niejednoznaczność tej bohaterki. Jej publiczną obronę zapoczątkowały wielkie aktorki, którym powierzono rolę lady Makbet – chciały wzbogacić tę postać, przy tradycyjnym odczytaniu jednowymiarową. W świadomości pokoleń czytelników i widzów tragedii lady Makbet stała się symbolem kobiety żądnej władzy i zaszczytów, nieznającej skrupułów i niecofającej się przed zbrodnią. Osobowość lady Makbet – ostra, demoniczna – jest zgodna z ówczesnymi poglądami na naturę kobiet. Zgodnie z linią wyznaczoną przez wczesnochrześcijańskich pisarzy, kształtowano wizerunek kobiety jako istoty z natury złej, zepsutej, pełnej wszelakich wad. Pamiętano o grzechu pramatki Ewy i o Medei, bohaterce antycznej, która zabiła swoje dzieci. Nawet Petrarka, autor przepięknych, lirycznych sonetów do Laury, przy innej okazji pisał: „Kobieta (…) jest prawdziwym diabłem, wrogiem pokoju”.
Szekspir jednak doskonale znał naturę ludzką i nie dawał się zwieść takim jednostronnym, upraszczającym opiniom – złym cechom charakteru bohaterki (takim jak niecierpliwość, chorobliwa ambicja, brak skrupułów) zaprzeczają te rysy charakteru, które pozwalają dostrzec w jej postępowaniu coś ludzkiego, może nawet wzruszającego. Taką cechą jest ogromna miłość do męża. Choć bohaterka nieraz kpi z niego i bezlitośnie mu dokucza, pragnie jego wywyższenia, szczęścia, chce, by ich związek był coraz silniejszy. Głęboko przeżywa, gdy zajęty własnymi sprawami i coraz bardziej zamknięty w sobie Makbet odsuwa się od niej. Poza tym kobieta bardzo przeżywa, że nie mogła się spełnić jako matka – z treści dramatu wynika, że Makbetowie mieli kiedyś synka, ale go stracili. Potem lady Makbet nie mogła już mieć dzieci – wspomnienie o zmarłym dziecku sprawia jej wielki ból.Lady Makbet to silna, pewna siebie i bezkompromisowa kobieta. Popełniane zbrodnie zdają się nie robić na niej większego wrażenia. Bohaterka działa zgodnie z machiaweliczną zasadą, że cel uświęca środki. Wydaje się, że nic jej nie złamie. Gdy Makbet waha się przed popełnieniem zbrodni, gdy łamie się i wyrzuca sobie, że postąpił niegodnie i złamał swoje zasady, ona stara się rozwiać jego wątpliwości. To kobieta czynu. Nikt nie spodziewałby się, że się załamie, że da o sobie znać uśpione sumienie i lady Makbet popadnie w obłęd. Jej patologiczny stan Szekspir ukazał bardzo plastycznie. Stan psychiki lady Makbet, na skutek długo tłumionych napięć, odtrącenia i samotności (Makbet przestaje zwracać na nią uwagę) staje się bardzo zły. Jej lunatyzmowi towarzyszy lęk przed ciemnością, automatyzm ruchów (słynny gest umywania rąk, rzekomo poplamionych krwią), halucynacje wzrokowe i węchowe (wszędzie widzi krew i wyraźnie czuje jej zapach). Bezbronna, słaba, snuje się po pałacu, budząc niepokój służby, dam dworu i wezwanego do niej lekarza. W somnabulicznym transie zdradza, że jej mąż i ona są odpowiedzialni za kilka zbrodni.