Odpowiedź:
W pierwszych latach po śmierci Piłsudskiego najistotniejszym zadaniem polskiej
polityki zagranicznej było utrzymanie i podnoszenie jej poziomu bez możliwości szukania oparcia w decydującym dla Polski autorytecie Józefa Piłsudskiego. W latach
1936–1937 wysunęły się także następujące kwestie polityczne: zagadnienie tzw. wojny
ideologicznej powstałe na płaszczyźnie głębokich kontrastów i przeciwieństw równych
ustrojów państwowych, politycznych i społecznych; zagadnienie stosunków Polski
z państwami mniejszymi, zachowującymi lub pragnącymi zachować neutralność i wreszcie w całokształcie bieżących spraw, stałe czuwanie nad dalszym unormowaniem tak
ważnych stosunków z sąsiadami i sojusznikami
. Dla obozu rządzącego zarówno docelowa wizja bezpieczeństwa Rzeczypospolitej, jak i wszelkie warianty taktyczne w tej
materii opierały się na trzech założeniach: pierwsze − o istnieniu państwa polskiego
rozstrzygał rozwój sytuacji w Europie Środowej; drugie – w środowisku międzynarodowym istniały dwa wrogie obozy: Rosja i Niemcy; trzecie – rosyjska i niemiecka koncepcja polityki zagranicznej zawierała „niezmienniki” inne od polskich oraz była wyrazem.
