Odpowiedź:
1. Reduta Ordona – wiersz Adama Mickiewicza powstały w 1832. Jest opisem obrony Warszawy przed Rosjanami podczas powstania listopadowego, we wrześniu 1831 przez załogę Reduty 54, gdzie dowódcą artylerii był Julian Ordon.
2. Utwór jest poematem opisowo-refleksyjnym, łączącym w sobie cechy liryki i epiki. Synkretyzm gatunkowy był zjawiskiem popularnym w epoce romantyzmu.
3. Nagromadzenie czasowników wyrażających ruch. To one wpływają na dynamizm wiersza.
4.Poeta przedstawiając obrońców użył jasnych, ciepłych barw by tym samym ukazać dobro, czystość i prawość. Narrator dokonuje oceny moralnej za pomocą kolorów, przeciwstawia bój jasności z ciemnością, dobro ze złem. Kontrast czerni i bieli świadczy o nacechowaniu emocjonalnym mówiącego.
5. W końcowej części tekstu jest mowa o wysadzeniu reduty przez Juliusza Ordona. Ta czynność pokazuje, że kapitan nie jest obojętny wobec innych Polaków. Poświęca się dla nich i nie pozwala Rosjanom zabrać cennych prochów. Czyn Ordona był bardzo odważny i odpowiedzialny. Dokonał on dobrej decyzji, wysadzając redutę, dlatego że nie miał innego wyjścia. Rosjanie mieli więcej armat i wszyscy Polacy, broniący umocnień by zginęli lub dostali się do niewoli, gdyby kontynuowali walkę. Poprzez zniszczenie reduty Ordon nie pozwolił Rosjanom zwiększyć zapasów prochu i umożliwił Polakom przygotowanie się do kolejnych bitew.
