Odpowiedź:
A. Mickiewicz II cz. Dziadów, bohater epizodyczny, fantastyczny; pojawia się jako drugi w kolejności. Nigdy nie był ludzki, nie znał litości dla poddanych, doprowadził do ich śmierci. Cierpi męki wiecznego głodu i pragnienia i nikt nie może mu pomóc. Należy do kategorii "duchów ciężkich", zjawia się o północy. Poucza zebranych, że kto nie zachowywał się jak człowiek, ten nie tylko nie dostąpi nieba, ale w męce, na którą zostanie skazany, nie będzie mógł liczyć na pomoc ludzi
Należy do kategorii duchów najcięższych. Dziedzic popełnił najcięższy z możliwych grzechów - odwrócił się od ludzi, wyzbył się własnych ludzkich cech. Gnębił swoich poddanych, nie pomógł matce z dzieckiem na ręku (postacie niemal symboliczne - Madonna z Dzieciątkiem, macierzyństwo odgrywały w polskim romantyzmie ważną rolę, np. scena więzienna w III cz. Dziadów), okrutnie obszedł się z chłopem, który kilkoma jabłkami z pańskiego sadu chciał zaspokoić głód. To skrajne przypadki nieludzkiego postępowania, a jednocześnie znak wystąpienia przeciwko chrześcijańskim, a także ogólnoludzkim zasadom, aby karmić głodnych, pomagać potrzebującym. Ich spełnianie powinno być odruchem. Dziedzic z II cz. Dziadów wyzbył się ludzkich odruchów, dlatego został na wieki potępiony. Nie mogą mu pomóc nie tylko ludzie, ale nawet Bóg, ponieważ dziedzic wyparł się Go, odwracając się od własnego człowieczeństwa. Jego przestroga:
"... kto nie był ni razu człowiekiem,
Temu człowiek nic nie pomoże"
potwierdza wyjątkowość natury ludzkiej i roli człowieka w świece
Wyjaśnienie: Mam nadzieje że pomogłem.
