Gdy byłem młodszy nie potrafiłem zrozumieć fenomenu fantastyki naukowej, zmieniło się to dość nagle gdy pewnego dnia zrozumiałem że to co nazywamy fantastyką wcale nie musi być tak odległe od prawdy...
Żyjemy w matriksie, ktoś kiedyś rzucił na jakimś forum, może to przesadne porównanie, lecz trudno nie zgodzić się z tym że cały świat na wyciągnięciu ręki kusi. A przecież świat - a może światek - ten, w którym żyjemy na co dzień, w którym poznajemy nowych ludzi, przeżywamy chwile radości ale też smutku to nic innego jak jaskinia Platona. Rzeczywistość wykreowana dla nas dla pokrzepienia serc stała się kajdanami u nóg. Dla młodych ludzi granica między tym co prawdziwe a fikcją zaciera się coraz bardziej. Głodni najbardziej prymitywnych potrzeb społecznych, najzwyklejszej bliskości drugiego człowieka, lgną do wyimaginowanego świata jak ćmy do ognia. Ślepia wiara w to co widzimy na monitorze może mieć poważne konsekwencje, również w życiu realnym...
Myślę że mass media zabijają w nas to co wyjątkowe, ludzkie. Obdarci z tego, stajemy się tym czym chcą nas zobaczyć po drugiej stronie monitora. Pozostaje pytanie czy jest jeszcze nadzieja, by wyrwać się z tego obłędu. Szczerze? Nie mam pojęcia...
