Odpowiedź:
Związki literackie polsko-ukraińskie to proces długotrwały i wielostronny,
brodziły się one na początku rozwoju literatur narodowych i z upływem
czasu zacieśniały się i przybierały regularny charakter. Przyczyniły się do
tego bliskie sąsiedztwo Polski i Ukrainy, słowiańskie pochodzenie i język
oraz wspólna długowieczna historia obu narodów.
Decydujący wpływ na losy polskiej tradycji w życiu literackim Ukrainy
miały trzy zasadnicze czynniki: „długo jeszcze na tym terenie żywotny nurt
tradycji staropolskiej, XVI-XVII-wiecznej, dramat i - szerzej teatr osiem-
nastowieczny i - właśnie twórczość księcia poetów polskich doby Oświecenia,
biskupa Ignacego Krasickiego” 1, a głównie jego bajkopisarstwo.
Właśnie ukraińskie „krasiciana” na początku wieku XIX otwierają tzw.
nowożytny etap polsko-ukraińskich związków literackich. Za pośrednictwem
poetów-tłumaczy wprowadza Krasicki do literatury ukraińskiej nie tylko
nowe idee i tematy, lecz także poetyckie formy wypowiedzi2.
Popularność autora Bajek i przypowieści na Ukrainie wiąże się przede
wszystkim ze środowiskiem Uniwersytetu Charkowskiego i ukraińskim
Poetą, słuchaczem, a później profesorem tejże uczelni, Piotrem Hułakiem-
Artemowskim. Założony w roku 1805 nie tyle z rozporządzenia samowład-
czego rządu, ile z inicjatywy miejscowej szlachty, uniwersytet w Charkowie
stał się prawdziwym ogniskiem ukraińskiej odrodzonej literatury, nauki
* oświaty, a także swoistym centrum życia społecznego kraju
