Polska tożsamość narodowa – świadomość przynależności do polskiej wspólnoty narodowej[1]. Ukształtowana została wokół narodowej kultury, języka, zwyczajów i wiary, głównie w okresie walki o niepodległość[2].
Tożsamość narodową Polaków tworzą łącznie dzieła kultury, język, obyczaje oraz utrwalone społecznie wartości i symbole[3].
Problem rozwoju świadomości narodowej należy do najbardziej kontrowersyjnych w literaturze historycznej, co wynika w dużej mierze z wartościującego charakteru dokonywanych ocen i pojawiające się silnego zabarwienia emocjonalnego. Więź narodowa ma bowiem współcześnie charakter dominujący, a w warunkach polskich zawiera szczególnie dużo pierwiastków uczuciowych. Kiedy więc mówimy o patriotyzmie danej grupy czy jednostki, jest to równoznaczne z pozytywną oceną.
Tradycja klasowa przegrywa też zdecydowanie w zderzeniu z tradycją ogólnonarodową czy państwową, o czym świadczy popyt na poszczególne książki historyczne. Interes ogólnonarodowy funkcjonuje w świadomości społecznej jako coś szlachetniejszego i bardziej wartościowego od interesu klasowego. Pozornie wygląda to na paradoks, że tego typu tendencje ujawniają się w państwie polskim. Ale w istocie rzeczy jest to prawidłowość i pozytywny efekt przeobrażeń. Przyniosły one znaczne zatarcie różnic klasowych i podniesienie klas bardziej upośledzonych do roli gospodarza państwa. Naturalne więc wydaje się ich dążenie do szukania tradycji integrujących naród i dostrzegających w państwie wartość nadrzędną[4].
