Odpowiedź:
Nowy układ sił w Europie prowadził do powstania międzynarodowych sojuszy związanych wspólnotą interesów. Wobec zaistniałej sytuacji politycznej i gospodarczej nie zdał egzaminu istniejący do tej pory tradycyjny porządek, oparty na porozumieniu trzech cesarzy (Austro-Węgier, Niemiec, Rosji). Po wydarzeniach na Bałkanach i wojnie rosyjsko-tureckiej (pokój berliński 1878 r.) coraz wyraźniej zarysowały się sprzeczności między Austro-Węgrami i Rosją, a także Rosją i Niemcami (głównie w stosunkach gospodarczych). Konsekwencją tego stało się zbliżenie austro-węgiersko-niemieckie ugruntowane zawartym w Wiedniu w październiku 1879 r. traktatem dwustronnym. Zawierał on m.in. postanowienie, że w wypadku zaatakowania jednego z państw przez Rosję, drugie pospieszy mu z pomocą. W razie ataku innego państwa - druga ze stron zachowa „życzliwą neutralność”. Traktat polityczny wzmocniło ścisłe partnerstwo gospodarcze obu krajów. (Z czasem Austro-Węgry stały się drogą ekspansji Niemiec na Bałkany i Bliski Wschód.)
W maju 1882 r. do dwuprzymierza przystąpiły Włochy. Uzyskały one obietnicę zbrojnej pomocy Niemiec i Austro-Węgier w wypadku niesprowokowanej agresji ze strony Francji. Zobowiązywały się do czynnego wystąpienia po stronie Rzeszy, gdyby ta została zaatakowana przez Rosję. Gdyby Rosja napadła na Austro-Węgry, Włochy miały zachować „życzliwą neutralność”.
Trójprzymierze
Trójprzymierze (państwa centralne)
Niemcy stały się najgroźniejszym rywalem Wielkiej Brytanii. Na swojej drodze napotykały przeciwdziałania Wielkiej Brytanii zaniepokojonej rosnącym niebezpieczeństwem konkurencji gospodarczej ze strony przemysłu niemieckiego oraz rozbudową floty niemieckiej. Z interesami brytyjskimi kolidowały również starania Niemiec o uzyskanie wpływów na Bliskim Wschodzie. Obszar ten, ze względu na prowadzącą tędy najkrótszą drogę lądową do Indii oraz bogate złoża ropy naftowej, Wielka Brytania chciała podporządkować sobie. W zainteresowaniu Bliskim Wschodem ważną rolę odgrywała chęć zabezpieczenia Kanału Sueskiego.
Zaniepokojone poczynaniami Niemiec Francja i Rosja podpisały ze sobą sojusz polityczno-wojskowy (sierpień 1892 r.). W myśl jego postanowień Francja zobowiązywała się do udzielenia pomocy wojskowej Rosji w wypadku zaatakowania jej przez Niemcy lub Austro-Węgry, i odwrotnie: Rosja udzieli pomocy Francji, gdyby nastąpiła agresja ze strony Niemiec, Austro-Węgier lub Włoch. Wielka Brytania, czując się coraz bardziej zagrożona ze strony zjednoczonych (1871 r.) i rosnących w potęgę Niemiec, zrezygnowała ze swej „polityki odosobnienia” i zaczęła szukać zbliżenia z Francją. Mimo dzielących te państwa różnic (głównie dotyczących interesów kolonialnych), zawarły one sojusz polityczno-wojskowy, tzw. „serdeczne porozumienie” (entente cordiale) w kwietniu 1904 r. Układ ten przewidywał zakończenie sporów kolonialnych w Azji i Afryce, a także wspólną obronę przed naporem Niemiec w koloniach. W 1907 r. podobne porozumienie podpisały Anglia i Rosja.
Reasumując: francusko-rosyjska konwencja wojskowa (1892), francusko-brytyjskie „serdeczne porozumienie” (1904), brytyjsko-rosyjskie porozumienie (1907) doprowadziły do utworzenia Trójporozumienia (triple entente).
Wyjaśnienie:
