Odpowiedź: Św. Antoni ok. 270 rozdał cały swój majątek, gdy usłyszał słowa z Ewangelii św. Mateusza. Fragment pod wpływem, którego Antoni się nawrócił dotyczył doskonałości człowieka. Doskonałość tą można osiągnąć poprzez sprzedanie wszystkiego i oddanie majątku ubogim. Takie postępowanie zapewnia nagrodę w niebie. Antoni głęboko wziął sobie te słowa do serca. Swoją siostrę umieścił wśród pobożnych dziewic. Czytał i rozważał Pismo Święte. Nieodłącznym atutem w jego życiu była nieustanna modlitwa oraz praca własnymi rękoma. Niejednokrotnie pościł poprzez ograniczenie ilości pokarmów, które spożywał. Z czasem zaczął stronić od ludzi. Przeniósł się do skalnego grobu, gdzie jeszcze bardziej oddał się Bogu. W tym życiu wspomagali go przyjaciele przynosząc do grobu jedzenie. Z tego miejsca przeprowadził się jeszcze dalej w głąb pustyni aby mieć jak najmniejszy kontakt z ludźmi. Chleb, który zabrał za sobą wystarczył mu na sześć miesięcy. Po 20 latach życia w forcie odwiedzili go przyjaciele. Ku ich zdziwieniu przyjął ich w dobrym nastroju. Sława Antoniego zaczęła się coraz bardziej szerzyć. Odwiedzali go chorzy, którzy pragnęli aby Antoni ich uzdrowił. Pokolenia żyjące po nim uważały, że Antoni udając się na pustynie został asceza
Wyjaśnienie: mam nadziej ze o to chodzi
