Daje naj i 50 p. Jak nie wiesz to wychodzisz. nie zabieraj punktów bez potrzeby. Szkoła podstawowa siostrze potrzebne. Proszę o pomoc! Ma moja siostra czas do 20:00 Zadanie 13 str 120 z podręcznika Nowe słowa na start klasa 7
13. Jakie są wyróżniki opowiadania? Podaj cztery cechy tego gatunku, a następnie oceń, czy
przytoczony fragment książki Clare Furniss spełnia te warunki. Zadanie zrób na podstawie poniższego tekstu :)
Popijam herbatę i czuję się coraz spokojniejsza. Dom Dulcie j3jest zupełnie inny, niż sobie
wyobrażałam. To lustrzane odbicie naszego – układ pomieszczeń identyczny, tylko na
odwrót, po drugiej stronie ściany. Tylko że u nas jest kompletnie pusto, ściany gołe, półka
nad kominkiem też, a dom sąsiadki dosłownie pęka w szwach. Wszędzie pełno zdjęć
zrobionych w egzotycznych miejscach, na Manhattanie 4i przed Tadż Mahal5, w dżunglach
i na pustyniach, dużo plakatów ze starych filmów i sztuk teatralnych, obrazów, ozdóbek
i książek. Wyobrażałam sobie typowy dom starszej pani, wypełniony suszonymi kwiatami,
zdjęciami słodkich kociaczków i sielskimi obrazkami przedstawiającymi pasterki, ale jej
dom jest pełen życia – jej życia.
Na kominku stoi czarno-biała fotografia pięknej kobiety w towarzystwie mężczyzny
przypominającego gwiazdora filmowego z lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku.
– To pani? – pytam z niedowierzaniem.
Śmieje się z mojego zdziwienia. Nie spodziewałam się takiego śmiechu – czystego,
figlarnego. Nagle wydaje się młodsza.
– Nie urodziłam się jako osiemdziesięciosiedmiolatka.
Gapię się na jej podobiznę, na ostry zarys szyi i kości policzkowych, umalowane
uśmiechnięte usta i szeroko otwarte oczy, wpatrzone w stojącego obok mężczyznę.
– Była pani piękna.
– Tak naprawdę – odpowiada – to nie. Ale on tak uważał.
– Pani mąż?
– Tak. – Uśmiecha się i patrzy gdzieś w dal. Powoli podnosi się z fotela i podchodzi do
kominka. Zdejmuje zdjęcie i podaje mi je.
– Przystojny – mówię z uśmiechem.
[...]
– Umarł niedługo po tym, jak to zdjęcie zostało zrobione – mówi. – Rok, może dwa.
– Och – odpowiadam, zaskoczona. Na fotografii prezentuje się wspaniale. Jest pełen
życia. – Bardzo mi przykro.
– Na raka. Oczywiście palił jak smok. W tamtych czasach wszyscy palili. Nikt nie
wiedział, że to takie szkodliwe.
Nagle się zastanawiam, czy to dlatego zdarza jej się płakać.
– Z czasem robi się lżej? – Słyszę własne słowa, których nawet nie zdążyłam pomyśleć.
Patrzy na mnie i się zastanawia.
– Kiedy umiera ktoś, kogo się kocha, to potem cały czas widzi się tylko jego. Prawda?
I słyszy. Tak jakby ta osoba przesłaniała nam sobą cały świat.
Wstrzymuję oddech i kiwam głową.
– To się zmienia. Z biegiem lat jej głos cichnie. Bywa, że wciąż do nas szepce, ale świat przebija się na pierwszy plan. Znowu się go widzi i słyszy. Ale ma w sobie dziurę,
puste miejsce po tej osobie. Choć z czasem człowiek się do tej dziury przyzwyczaja. Tak
bardzo, że przestaje ją zauważać. – Bierze moją dłoń w swoją, starą. – A potem, nagle, nie
wiadomo skąd, kiedy właśnie robisz herbatę, wieszasz pranie albo jedziesz autobusem,
pojawia się znowu – to puste, bolesne miejsce, którego już nigdy nic nie zapełni. – Ma łzy
w oczach. – Przepraszam – mówi. – Coś mi się zdaje, że nie to chciałaś usłyszeć.
Patrzę na nią i długo ściskam jej zimną, chudą rękę.