Odpowiedź :
Odpowiedź:
Demokracja ateńska.
Narodziła się na przełomie VI i V w. p.n.e. w starożytnych Atenach. Władzę sprawowało zgromadzenie ludowe. Od czasów Klejstenesa byli to obywatele, wolni mężczyźni, których rodzice byli Ateńczykami, po ukończeniu 18 roku życia i odbyciu 2- letniej służby wojskowej, czyli w praktyce około dwudziestego roku życia. Zbierali się na głównym placu miasta, czyli na agorze. Każdy obywatel mógł zabrać głos. Decyzje dotyczące miasta-państwa podejmowali większością głosów.
Demokracja rzymska.
W republice rzymskiej od VI do I w. p.n.e. najwyższa władza należała do ludu rzymskiego. Nowe prawa przygotowywali urzędnicy, którzy kierowali się radami senatu. Początkowo w jego skład wchodzili tylko patrycjusze. Od końca IV wieku p.n.e. cenzorzy na listach umieszczali automatycznie wszystkich dotychczasowych senatorów oraz niebędących nimi wcześniej byłych urzędników, a także zasłużonych żołnierzy i inne osoby godne tego zaszczytu. Od II wieku p.n.e. zapisywali do senatu także byłych trybunów ludowych.
Demokracja szlachecka.
Charakterystyczna dla Polski w okresie od XV do XVII wieku. Szlachta posiadała wyłączne prawo do decydowania o sprawach państwa. W 1422 roku wydany został przywilej czerwiński, który zapewniał szlachcie nietykalność majątkową. Pozycję szlachty ugruntował kolejny przywilej nadany w Jedlni w 1430 roku, a potwierdzony w Krakowie w roku 1433. Zapewniał on szlachcie nietykalność osobistą (z łac. neminem captivabimus). W 1454 r. przywileje cerekwicko-nieszawskie zagwarantowały szlachcie, że król nie będzie zwoływał pospolitego ruszenia bez jej zgody. W 1493 r. powstał sejm walny. W 1505 r. konstytucja „Nihil novi” sprawiła, że król nie mógł postanowić nic nowego bez zgody szlachty. W 1573 r. podczas pierwszej wolnej elekcji spisano artykuły henrykowskie. Stanowiły zbiór najważniejszych praw Rzeczypospolitej, które musiał zaprzysiąc każdy nowo wybrany władca. Od połowy XVII wieku zasada liberum veto umożliwiała jednemu posłowi zerwanie obrad sejmu. Sparaliżowało to władzę ustawodawczą i przyczyniło się do upadku państwa.
Demokracja burżuazyjna.
W 1689 r. w Anglii uchwalono Ustawę o prawach, która dała początek współczesnej demokracji: określiła zakres władzy króla i parlamentu. Konflikt Wielkiej Brytanii z koloniami spowodował, że 4 lipca 1776 r. uchwalono Deklarację Niepodległości Stanów Zjednoczonych. W 1787 r. w USA uchwalono konstytucję. Była to pierwsza ustawa zasadnicza, która wprowadziła w życie Monteskiuszowską zasadę trójpodziału władz na władzę ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. W rewolucji francuskiej z 1789 r. obalono monarchię absolutną. Parlament, w którym zasiedli przedstawiciele całego społeczeństwa, uchwalił Deklarację Praw Człowieka i Obywatela, w której znalazły się podstawowe prawa człowieka.
Demokracja w XIX i XX wieku.
W drugiej połowie XIX i na początku XX w. upowszechniła się powszechna edukacja i nastąpił rozwój środków masowego przekazu. Wykształceni i uświadomieni politycznie obywatele zaczęli zakładać m. in. partie polityczne. W pierwszej połowie XX wieku wprowadzono powszechne prawo wyborcze. Uzyskały je także kobiety. W 1948 r. uchwalona została Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, która została włączona do podstawowych zasad demokracji znajdujących się w konstytucjach państw demokratycznych.
Wyjaśnienie: