Spodziewałam się pisać wiersze jedyne,
Cudowne, szlachetne i diametralnie wszechstronne
Jednak zaskoczył mnie ten temat krótki
Bo naprawdę - pisać do zamkniętej kłódki?
Patrząc na ścianę ciężko jest coś z siebie wykrzesać
Kiedy jedyne co się chce, to uleczać
Mimo że miłości niewiele zaznałam
To i tak kogoś bardzo kochałam
Nie była to miłość rodem z romansu starego
Oglądanego kiedyś, niedaleko domu mego
Była prosta i klarowna
A przy tym tak bardzo cudowna
Że nawet w tej chwili
Nie znam dnia ani godziny
Wierzę, że jeszcze miłość gdzieś znajdę
Bo jak to tak upaść, wyjść na zwykłą ciamajdę?
Może nie będzie to to samo uczucie co kiedyś
Jednak co ma być, nadejdzie którędyś
A zresztą, miłość nie jedno imię ma
I o tym, wiem nawet ja.
Coś takiego udało mi się napisać, jak zrobi ktoś to lepiej, to dobrze (a nawet bardzo, bo szczerze nie jestem z tego mocno zadowolona xd), ale może znajdziesz tu jakąś inspirację czy coś i sobie jakoś to naprawisz. W każdym razie powodzonka :D
