"Nad Soplicowem słońce weszło i już padło na strzechy i przez szpary w stodole się wkradło;
I po ciemnozielonym, świeżym, wonnym sianie, z którego młodzież sobie zrobiła posłanie,
Rozpływały się złote, migające pręgi
Z otworu czarnej strzechy, jak z warkocza wstęgi;
I słońce usta sennych promykiem poranka
Draźni, jak dziewczę kłosem budzące kochanka.
Już wróble skacząc świerkach zaczęły pod strzechą,
Już trzykroć gęgnął gęsior, a za nim jak echo odezwały się chórem kaczki i indyki, i słychać bydła w pole idącego Ryki".
