Wiersz jest refleksją, która dotyczy znaczenia słowa. Podmiot liryczny w pierwszej osobie dostrzega zmiany zaobserwowane przez siebie na świecie. Wspomina swoją młodość i porównuje ją do czasów dla niego aktualnych. Różewicz rozpoczyna wiersz od tezy. Podmiot liryczny przedstawia swoje zdanie odnoszące się do słów. Uważa, że zostały one wyczerpane. Zepsucie słów porównał do żucia gumy. Utratę znaczenia danych słów porównał do wykonywania balonika z gumy, ponieważ zachowanie to kojarzy się nam z czymś nieeleganckim, za takie podmiot liryczny uważa słowa używane obecnie- np. przez polityków. W drugiej strofie podmiot liryczny dalej przedstawia porównania. Jego zdaniem, zmniejszenie znaczenia słów to wina polityków. Następnym czynnikiem, który wpływa na zniszczenie języka jest reklama. Krytykuje on zwłaszcza reklamy past do zębów. Fraza w nich wypowiadana straciła przekaz i stała się sloganem marketingowym. W kolejnej strofie Różewicz wraca wspomnieniami do dzieciństwa. Jest ona najbardziej naładowana emocjonalnie ze wszystkich pozostałych. Opowiada o słowie, które można "przyłożyć do rany". Słowa mają dla niego wielką wartość. Uczucia, które wyrażane były za pomocą starych słów były według niego prawdziwsze. Kolejna strofa opisuje niszczenie słów na przestrzeni lat. Zdaniem Różewicza obecne słowa są trujące. Autor bardzo nad tym ubolewa. W ostatnich wersach podmiot podkreślił zniszczenie aktualnie używanych słów, ponieważ często są one wykorzystywane krzywdząco. "Wybuchające" słowa to takie, w których zdaniem podmiotu lirycznego ciężko znaleźć pozytywne emocje. Podmiot liryczny opisał w wierszu wartość słów.
